Niewidomi ludzie
Program Tomasza Lisa obejrzałem przez zupełny przypadek. Późna pora, kolacja, w telewizji nie ma nic ciekawego. Zatem, czemu by nie posłuchać tego co ma dopowiedzenia środowisko Platformy Obywatelskiej o przegranych wyborach? Wszak – paradoksalnie – może być interesująco. Muszę przyznać, że było. Zastanawiałem się, czy ci ludzie wyciągnął jakiekolwiek wnioski z przegranej Bronisława Komorowskiego?
Przede wszystkim uderzył mnie fakt, że zarówno prowadzący, jak i jego goście traktowali siebie nie tyle jako ekspertów, co odseparowali własne persony od Platformy Obywatelskiej (tutaj właściwie tylko Wojciech Olejniczak z SLD był do tego uprawniony). Błąd. Zasadniczy błąd, który spowodował, że całe ich dalsze rozważania były obarczone rysą. Ta skaza uwidoczniała się w każdym wywodzie i przysłaniała pełen obraz. Oni widzieli jedynie kawałek rzeczywistości.
Mieli racje, że ludzie młodzi odeszli do Platformy Obywatelskiej, ponieważ: niepamiętani rządów Pisu, uważali że obecnie państwo ma charakter opresyjny, nie wszyscy mieli dostęp do podziału dobrobytu 25 lat wolnej Polski, Platforma nie spełniła obietnic wyborczych, Sztab Komorowskiego prowadził słabą kampanie, a sam kandydat był postrzegany jako obciachowy etc. jeszcze kilka argumentów mniej lub bardziej trafnych padło w programie, ale zabrakło tezy i konkluzji. Bez wstępu i zakończenia ciężko jest zbudować odpowiedni środek wypracowania, ponieważ dobór argumentów jest celny, niczym rosyjska katiusza.
Teza nie jest szczególnie oryginalna, ale brzmi następująco: ludzie stracili do środowiska Platformy Obywatelskiej zaufanie. Tutaj kluczowe są dwa pozornie nie winne aspekty: „środowisko platformy” oraz „zaufanie”. Oba pojęcia mają charakter abstrakcyjny, także każdy z czytelników inaczej je zdefiniuje. Definicja może mieć charakter pozytywny, jak wymienienie np. sportowców, aktorów, profesorów, dziennikarzy i polityków, którzy wchodzą w skład pojęcia „środowiska”. Z drugiej strony, w sposób negatywny można podjeść do „zaufania”, czyli wymienić nie tyle afery, czy wpadki „środowiska”, lecz przede wszystkim położyć nacisk na brak rozliczeń. Tutaj leży główny punkt nacisku względnie niezadowolenia.
Ludzie interesując się aferą taśmową, słyszą od "środowiska" że trzeba rozliczyć osoby, które nieleganie nagrywały polityków, a nie samych podsłuchiwanych. Już nawet nie wspomnę o tym, że bardzo wymowny był fakt, że media przed II turą wyborów prezydenckich milczały na temat nowych nagrań. Abstrahuję od tego, czy była to zagrywka czysto polityczna, lecz w obowiązku dziennikarzy było poinformowanie społeczeństwa o wydarzeniach, które miały miejsce. Cisza jest bardzo wymowna. Cisza, to krzyk. Krzyk złości i poczucia niesprawiedliwości. Zwykłych obywateli. Tych, którzy pracują na umowach śmieciowych. Establishment polityczno-medialny ten krzyk zignorował.
Afera taśmowa jest najlepszym przykładem obrazu zgnilizny środowiska Platformy Obywatelskiej. Chociaż można by wymienić inne przykłady, jak choćby kazus Sławomira Nowaka i słynne słowa: „Sławomir Nowak odzyskał zaufanie obywateli”. „Środowisko” nie czuje potrzeby rozliczenia, ponieważ wewnętrzne więzy są na tyle silne, że wygrana w wyborach, czy też - mierząc wyżej - dobro kraju ma niższy priorytet od budowania zaufania w społeczeństwie. A trudno o zaufanie, gdy ludzie czytają o „Człowieku roku” Gazety Wyborczej, czy też słyszą słowa Michnika o „gówniarzach”, a także oglądają rozmowę pomiędzy Tomaszem Lisem, a Karolakiem o córce Dudy. Ludzie, którzy obserwują choćby pobieżnie „środowisko”, widzą wymurowaną cegłami, grubą ścianę pomiędzy nimi, a beneficjentami 25 lat wolności, a jak to podsumował Bronisław Komorowski, są ślepi na złoty okres Polski.
Efetem jaskry będzie upadek Platofrmy Obywatelskiej w najbliższych wyobrach (pisałem o tym w notatce: "Dom(ek) z kart"). Niemniej, jak niewidomy człowiek może zobaczyć czegoś czego nie widzi? Czegoś czego nie ma.
Nycteris
